Konspiracja cz.II

    - Mamo, tato! - krzyknęła Nierenna na widok swoich rodziców, lądujących przed tymczasowa siedziba królowej w Osilonie.
- Córeczko - pisnęła Arya chwytając Nierennę w ramiona. Eragon bezsłownie przybliżył się do córki i również ja uścisnął. Po chwili objął także Vincentina.
     Lądujący co chwilę pozostali jeźdźcy wyglądali na obolałych i zmęczonych toteż Nierenna szybko wydała polecenie by ulokować ich w wolnych mieszkaniach, przynieść czyste ubrania i strawę. Na smoki tymczasem czekała uczta, o którą zatroszczył się aktualnie przebywający w Osilonie garnizon smoczych jeźdźców złożony z 100 par łącznie z samą królową.
- Chodźmy - zaproponował Vincecntin - Musicie odpocząć...
- Tato? - zaczęła Nierenna - Dlaczego nie dostawałam przez ostatnich kilka tygodni żadnych raportów ze szkoły? Co się stało? I dlaczego przybywając do nas wyglądacie tak, jakbyście nie jedli kilka miesięcy - zażartowała, choć nie było się z czego śmiać. Arya była wychudzona i blada, jakby przebyła jakąś ciężką chorobę. Eragon nie wyglądał lepiej. Wciąż miał siłę utrzymać się na nogach, jednak szedł chwiejny krokiem. Odpiął nawet pas i miecz, który pozostawił w jukach przy siodle na Saphirze.
- Opowiemy wszystko... ale muszę mieć pewność, że jesteśmy sami.
- Dziś nie można już nikomu ufać. Nawet rodzina może zdradzić... - dodała ze smutkiem Arya, która szła trzymając się córki pod ramię.
      Dotarli do małej, prywatnej biblioteki Nierenny. Wszystkim pracownikom kazano opuścić pomieszczenie. Vincentin zamknął drzwi i rzucił kilka zaklęć chroniących przed podsłuchaniem w jakiejkolwiek formie. Arya i Eragon padli na mała sofę, podczas gdy Nierenna usadowiła się w fotelu. Vince stanął za nią i oparł dłonie o krawędź siedzenia, przybierając poważny wyraz twarzy. Nierenna wyglądała na bardzo zmartwioną. Raz gładziła palcem kamień w pierścionku, to znowu pocierała swój medalion z czarnym kamieniem, w którym zaklęte były dusze cienia, który niegdyś ja opętał.
      Eragon jeszcze sprawdził pewność zaklęć, po czym zaczął.
- Jest źle...
- To widzę - prychnęła Nierenna.
- Czarni Strażnicy przejęli szkołę. Biały mur otaczający wzgórza został zburzony, ogrody zniszczone, jedna z kolumn w Wielkiej Sali Balowej została przewrócona, budynki szkolne spłonęły. Zdrajcy nie wdarli się jedynie do wnętrza Skullblakkas Varden. Wewnątrz zamknęło się kilkadziesiąt osób i smoków z pewnymi zapasami żywnościowymi, którzy w razie potrzeby będą bronić Eldunari i smoczych jaj. Rzucili na siebie zaklęcie, że, po skończeniu się zapasów zasną i obudzą się dopiero wtedy, gdy ktoś wejdzie do wnętrza góry, lub Czarni Strażnicy opuszczą tereny szkolne...
       Nierenna schowała twarz w dłonie i załkała cicho. Miejsce, gdzie się wychowała - jej dom - zniknęły. Tak samo szkoła jak i Ellesmera już nie istniały. O ile Ellesmerę odbudowywano już szesnaście lat i niedługo roboty dobiegną końca, tak szkołę... nawet nie wie czy zostanie kiedykolwiek odzyskana!
      Vincentin chwycił ją za ramię. Dotknęła delikatnie jego dłoni i spojrzała na rodziców. Arya miała zaczerwienione oczy. Eragon ściskał ją za rękę. Wyglądało na to, że chce jeszcze coś powiedzieć, jednak myśl ta nie mogła mu przejść przez gardło. W końcu odetchnął i kontynuował półszeptem.
- Ponadto, kiedy Zdrajcy jeszcze oblegali szkołę, wypuścili na nas zarazę, która nas zdziesiątkowała. Nic nie pomagało, nawet najlepsi Uzdrowiciele rozkładali ręce...
       Arya przerwała mu nagłym wybuchem płaczu.
- Nic nie mogliśmy zrobić! - krzyknęła - Na moich oczach... w moich ramionach umierali nasi Jeźdźcy i smoki! Nic nie mogłam zrobić! - wpadła w szał - To moja wina... MOJA WINA! - ryczała. Nierenna nigdy nie widziała matki w takim stanie. Wyglądała na oszalałą.
- Choroba także nie oszczędziła nas - szepnął Eragon obejmując żonę - Firnen o mało nie umarł, ale jakoś się z tego wygrzebał, podobnie ona - pogładził Aryę po zmatowiałych włosach.
- To roznosiło się błyskawicznie - łkała Arya - Cały teren szkoły wciąż jest skażony.
- Mamo... a ci, którzy tu przylecieli... nie będą zarażać innych? - spytała tak cicho ja tylko umiała. Bała się reakcji Aryi.
- To wszyscy, którzy ocaleli i wyzdrowieli - zaczął Eragon - Czterysta par, my jako dowódcy i osoby, które uczyły w szkole a nie były związane ze smokami. Razem czterysta pięćdziesiąt dwóch walczących i czterysta smoków.
- To i tak dużo... - odparł po chwili Vincentin, próbując ich jakoś pocieszyć - Biorąc pod uwagę wojska Surdy i Imperium, a także Smocze Pary w Alagaessi, które wykonywały misje i tak będzie nas kilkanaście tysięcy.
- Dodatkowo elfy i krasnoludy - podsumowała Nierenna biorąc notatnik i zapisując ważniejsze fakty - Zapewne tez Urgale się włączą, ponieważ Czarni Strażnicy zajęli tereny Kośćca jak swoją siedzibę.
- Czarni Strażnicy sprzymierzyli się z Broddńczykami - przerwał im Eragon - Ich liczba jest teraz pięciokrotnie większa a na dodatek dostali kilka jaj Ra'zaców i kilka Lethrblakk.
- Skąd to wiesz? - spytała zaskoczona Nierenna.
- Czarni Strażnicy wyjątkowo lubią duże koty - uśmiechnął się smutno na wspomnienie Kotołaków.
- Czyli Kotki także... - westchnęła Nierenna.
- Czemu tak westchnęłaś? - spytała Arya. Nierenna podwinęła rękaw tuniki odsłaniając ramię całe w bliznach.
- To nie była Próba Długich Noży - odparła lekko się śmiejąc - Tylko pazurki bezczelnego Solembuma. A... Angela jest w okolicy - dodała po chwili zastanowienia.
- To ta wiedźma jeszcze żyje? - zakpił Eragon.
- Nie mów tak o Angeli - szarpnęła go za ramię Arya, która przestała już płakać i względnie się uspokoiła - Opiekowała się naszymi dziećmi, gdy my nie mogliśmy...
- I teraz dzięki niej wplątali się w te wojnę zamiast uciec na drugą stronę i być bezpiecznymi - prychnął Eragon.
- Tam tez nie jest już bezpiecznie - wtrącił się Vincentin, który przysiadł na taborecie obok. Nierenna kiwnęła głową.
- Przedostali się i tam. By dostać się do mieszkania Lou i Islingra musieliśmy trzy razy zmieniać trasę, bo nas śledzili. Poza tym... Isiek i Lou mieli przybyć tu w najbliższym czasie. Myślę nawet, że już mogą być w Alagaessi. Ciekawe czy... - zastanowiła się i zawiesiła głos.
- Czy co? - spytała Arya.
- Czy przyprowadzili ze sobą swoją córkę? - dokończyła - Maria ma już w sumie szesnaście lat i wedle tutejszego prawa jest już dorosła.
- Już szesnaście lat? - nie dowierzał Eragon - Jak ten czas szybko leci.
        Nierenna wyrwała popisana kartkę z notatnika, rzucając na nią zaklęcie ukrywające i schowała ją do kieszeni tuniki.
- Myślę, że Islingr niedługo tu przybędzie, lub my wylecimy mu na spotkanie. Tymczasem, chodźmy do moich apartamentów. Odświeżycie się i odpoczniecie - ujęła ojca pod ramię, podczas gdy Vincentin pomógł wstać Aryi - Tak się cieszę, że tu jesteście....