Koszmar nadchodzi cz.II

       Nierenna stała w oknie w tymczasowej kwaterze w Osilonie. Ellesmera niedługo zostanie odbudowana - jeszcze piękniejsza niż przedtem. Jednak już nigdy nie przejdzie się pod ramię z Vincentinem tamtymi ścieżkami pełnymi kwiatów, już nigdy nie zatrzymają się przy "ich" źródełku. Już nigdy nie porozmawiają wśród wysokich sosen. W tamtym miejscu pozostały tylko osmalone pnie drzew - pomnik upamiętniający pożar.

      - Ni? Skarbie? - Vincentin wszedł do pokoju - Nie uwierzysz...

- Co się stało? - spytała, zdając sobie sprawę, że wypadła trochę infantylnie.

- Po pierwsze: Lou jest w ciąży...

Nierenna zaniemówiła. Po chwili szeroki uśmiech rozświetlił jej twarz.

- To cudownie! - zawołała - Jak się ma...

- Po drugie - przerwał jej Vince - Opuściła Alagaessię.

- Co?! - krzyknęła królowa. Elfy w dole spojrzały w górę.

- Lou uznała, że Alagaessia jest niebezpiecznym miejscem dla jej dziecka. Wróciła do swojego świata. Uciekła, Nierenno. Nasza "Wielka Smocza Strażniczka" uciekła!

- Nie! To niemożliwe. Lou się nigdy nie poddaje. Ona po prostu... - Nierenna szukała słów, żeby wytłumaczyć swoja przyjaciółkę - Kieruje się dobrem dzieciątka. Wojna się zbliża. Na pewno dlatego odeszła. Poza tym, Islingr...

- Poszedł razem z nią - powiedział Vincentin.

- Wiedziałam. Mój brat zawsze będzie ją chronić. - Nierenna złożyła dłonie na dekolcie. Zaczęła bawić się medalionem jej matki w kształcie serca z Czarnym Szmaragdem, w którym został uwięziony cień - Ją i ich dziecko. Rodzina jest dla niego tak samo ważna jak więź z Morsallorem lub pokonanie Czarnych Strażników.

- Lou podobno miała jakieś wizje... Tyle wiem. To wszystko, co mi powiedział posłaniec.

       Nierenna spojrzała na Vincentina. Miał na sobie czarny, długi do kolan surdut oblamowany złota nicią, i skórzane buty. Długie srebrne włosy odgarnął zwyczajowo z czoła i spiął z tyłu. Do pasa miał przypięty swój miecz. 

       Nierennie nagle zmienił się wyraz twarzy. Podeszła do chłopaka i przytuliła się.

- Ciągle tylko pracujesz. Siedzisz przy tych papierach i ciągle pracujesz. Nawet ja tyle nie muszę.

 -Cóż poradzić, taka praca - uśmiechnął się.

- Widziałeś już Ogród Hortensji? - spytała Nierenna. Pociągnęła Vincentina do drzwi. Chłopak o mało nie potknał się.
- Nie widziałem - uśmiechnął się.
- No to chodź - zawołała Nierenna.

***

       Mijały miesiące. Lou i Islingr próbowali ulokować się w ciasnym mieszkaniu na poddaszu, które kupili w taniej dzielnicy. Obdarte ściany pokryli nową warstwą farby, wysprzątali każdy kącik, z pomocą magii przywrócili starym meblom życie. Islingr źle się czuł z pracą na fałszywych papierach, jednak i on i Lou, której było coraz ciężej, potrzebowali pieniędzy. Nie mogli w nieskończoność powielać ich za pomocą magii.
       Kiedy Islingr wracał wieczorem do domu często znajdował Lou zapłakaną przy oknie.
- Tęsknię za nimi. Za nimi wszystkimi. To wszystko - szeptała mu wtedy do ucha.
- Wiem kochanie, ja też. - odpowiadał, a potem płakali razem.
       Data porodu się zbliżała, kiedy dostali wiadomość, że Czarni Strażnicy oblegają Szkołę. Zajęli już większośc terenów Alagaessi. Wciąż opierają się Ilirea i kilka innych miast w Imperium, cała Surda, która zamknęła granice, Elfy i Krasnoludy. Jednak niedługo zacznie brakować im zapasów i broni.
- Islingr - Lou podniosła się z fotela słuchając jego wiadomości - My musimy tam wrócić! - krzyknęła.
- Nie kochanie, nie możemy. Dziecko... pamiętaj o dziecku.
- Jeżeli takie jest jego przeznaczenie to prędzej czy później i tak się spełni. - przyznała Lou i objęła swój brzuch.
- Co się dzieje? - spytał zaniepokojony Islingr.
- Nie... to nic... - Lou uśmiechnęła się słabo. Była blada i wykończona tą ciążą - Lekarz mówił, że teraz mogą już pojawiać się przelotne skurcze.
Islingr spojrzał na zonę, potem odwrócił się w stronę ona i spojrzał na dół na ulicę. Przejechał tramwaj dudniąc po szynach. Dwóch pijaków stało pod sklepem. Sąsiadka wyrzuciła męża z domu. Dzień jak co dzień, tu zawsze było tak samo. Szaro i ponuro. A jednak coś było nie w porządku.
          Ktoś ich obserwował.
          Lou zawyła z bólu. Islingr gwałtownie obrócił się do niej. Zaprowadził ją do ich auta, które stało na chodniku przed kamienicą. Lou zaczęła rodzić.

***

          Kiedy usłyszeli jej pierwszy krzyk, płakali ze szczęścia. Lou objęła swoją córeczkę i przytuliła do siebie.
- Jest piękna - zachwycała się pielęgniarka - Nigdy w życiu nie widziałam piękniejszej dziewczynki - powiedziała bardziej do siebie niż do nich i wyszła z pokoju.
- Witaj, księżniczko - szepnęła Lou i pocałowała maleństwo w czoło.
Po chwili do pokoju wrócił Islingr, który wyszedł na chwile by powiadomić rodziców, że Lou już urodziła.
- Za chwile tu będą. Mama i tata.
Minęło kilka minut zanim zjawili się Arya i Eragon. Wyściskali Islingra, wycałowali Lou i wychwalili maleńką.
- Wybraliście już imiona? - spytała Arya. Islingr spojrzał w oczy Lou, ona uśmiechnęła się. Patrząc na córkę wyszeptała.
- Tak. Maria Islanzadi.
Arya uroniła łzę.
- Dziękuję - uścisnęła młoda matkę.
- A pierwsze imię... - zaczął Eragon.
- Po mamie Lou - odparł Islingr.


***

Nareszcie coś napisałam!! Ale to dlatego, że mam rekolekcje i dopiero teraz znalazłam czas... :)

Pozdrawiam

Smocza Strażniczka ;)

P.S. Obrazek, trochę kiczowaty, ale mi pasował :D