Cień w królowej cz.II

       Strach, ból i chęć zemsty - Cień walczył z Nierenną w jej umyśle i tylko takie uczucia odbierała od obcej istoty. Starała się chronić najcenniejszą część jej osobowości, jej prawdziwe imię i wspomnienia. Bała się, że cień może je całkowicie wymazać. Jej świadomość utknęła w jednym ciele wraz z tym okrutnym duchem. Nie wiedziała, co teraz wyczynia jej ciało, bo skupiła się tylko na umyśle. Schowała swoją wiedzę i umiejętności głęboko w sobie i broniła ich, jak smok, przed atakami cienia. Żeby jeszcze tylko Vitie mogła jej pomóc...

***

      Arya układała zaklęcie w pradawnej mowie szykując się na rzucenie go na ciało Nierenny. Zamierzała ją spętać, by cień nie mógł wyrządzić realnej krzywdy ani walczącym ani opętanej. Wiedziała, że jej córka jest silna, ale bała się o to, ile może wytrzymać.
      Użyła magii czerpiąc ze szmaragdu w Tamerleinie i zasobów energii Firnena. Cień posuwający się sztywno na przód znieruchomiał. Arya uśmiechnęła się. Teraz wszystko w rękach Nierenny.
- Vitie! - zawołała - Zamień się i pomóż Ni!
- Już lecę Aryo!

***

       - Piątka cieni. Jak my sobie z nimi poradzimy? - Eragon zastanawiał się wspólnie z Saphirą.
- Cokolwiek wymyślisz, mój mały, zawsze będę przy tobie - odparła mu. Uśmiechnął się.
Arya i Firnen podbiegli do nich z drugiego końca sali.
- Ciało Ni jest zniewolone. Vite wniknęła w jej umysł i pomaga jej siłowo. Lou, gdzie są...
- Już lecą! - Białą Strażniczka pokazała palcem.
Do sali wparowała Laya i Leon.
- Mistrzyni Louiso wzywałaś nas - powiedział Leon - Co tu się dzieje?! - krzyknął kiedy zauważył walczących Eragona, Aryę, Islingra i Vincentina z cieniami.
- A Ludwik? - spytała Lou.
- Pozostał w obozie na zgliszczach Ellesmery. Bądź co bądź to jeszcze dziecko. - odparła Laya. Lou kiwnęła głową i zwróciła się stronę Czarnej Strażniczki. Kitrina miała oszalały wzrok. Spojrzała do góry. Tuż nad sklepieniem wisiała czarna płachta, wyglądająca tak jakby miała skrywać coś istotnego. Nagle poruszyła się. Z wnętrza wyleciał smok o łuskach w kolorze rdzy.
- Etra?! - wrzasnęła Lou.
Smoczyca nie odpowiedziała tylko rzuciła się na Morsallora i zatopiła kły w szyi fioletowego smoka. Morsallor zawył z bólu ale udało u się odrzucić smoczycę.
       Kitrina wykorzystała moment zaskoczenia i zdezorientowania. Lou w ostatniej chwili zasłoniła się berłem        O dziwo, Kitrina nie przecięła miękkiej drewnianej laski na pół. Uchwyt pozostał w jednym kawałku. Lou wykorzystała to i pchnęła głowicą w Czarną Strażniczkę, która uskoczyła przed śmiertelnie ostrymi płatkami lilii.
- Czyżby? - spytała Lou i zaczęła nucić zaklęcie jednocześnie kręcąc swoją różdżką. w rytm zaklęcia płatki lilii zaczęły krążyć i otwierać się powoli. Nagle ze środka różdżki wystrzeliła biała kula i jak pocisk pognała do Czarnej Strażniczki. Lou odczuła lekki spadek energii, na tyle niewielki, że mogłaby jeszcze wiele razy tak strzelać. Zatrzymała się tuż przed Kitriną i rozpłynęła przed nią.
- Myślisz, że nie mam żadnych barier ochronnych? - spytała.
- Wiem, że je masz, a to - wskazała na berło - Skutecznie je osłabia - uśmiechnęła się widząc lekkie zaniepokojenie w oczach Kitriny.
- Ha! Nie dasz rady! - krzyknęła.
- Czyżby? - spytała powtórnie Lou. I znów strzeliła do niej. Tym razem kula rozpłynęła się jeszcze bliżej ciała Czarnej Strażniczki. Kiedy strzeliła trzeci raz, chybiła i kula odbiła się od ściany. Popędziła w stronę Nierenny.
         Cień dostał. Lou nie wiedziała dlaczego, ale bariery ochronne Nierenny nie odbiły pocisku i poparzył on skórę opętanej dziewczyny. To na chwilę zdezorientowało cienia, wystarczająco na tyle, by Vitie mogła wniknąć i pomóc Nierennie.
          Kiedy Biała Strażniczka odwróciła się w stronę Kitriny - a działo się to wszystko w ułamku sekund - Kitrina skoczyła ku Etrze i obie wzleciały pod sklepienie!
- Myślicie, że to koniec? Ha! - krzyknęła donośnie i warknęła coś w pradawnej mowie. Dwa cienie, które pozostały przy życiu zwróciły się w jej stronę i wycofały się pod Etrę, która trzymała w łapach osobliwy hamak. Cienie usiadły w hamaku.
- To nie koniec Louiso! Jest nas więcej! Wrócę tu jeszcze! Ziszczę cię, słyszysz?! Ziszczę ciebie, Biały Odłam, zniszczę Szkołę! Zniszczymy całą Alagaessię jeżeli będzie trzeba! - krzyknęła i uchyliła się przed lecącymi białymi kulami. Nagle sklepienie zadrżało.
- Uciekajcie! - krzyknęło Arya, wskakując na siodło na Firnenie. Za nimi leciała Saphira z Eragonem na grzbiecie i Vitie z Nierenną wciąż walczącą z Cieniem. Islingr podbiegł do Morsallora.
- Lou! - krzyknął. Dziewczyna obrócił się ku niemu i rzuciła do ucieczki. Kamienne sklepienie sypało się na głowy.
            Lou w ostatniej chwili dopadła Morsallora. Smok pochwycił ja w łapy i lawirując pomiędzy padającymi kamieniami poleciał do wyjścia.