W zamknięciu cz. I

     Zdarli z Nierenny jej ubranie pozostawiając ją tylko w cienkiej podkoszulce i spodniach. Zabrali nawet buty. Potem wtrącili ją do klatki jak zwierzę. Upadła na twardą posadzkę. Zabolało ją w kostce. Włosy miała rozpuszczone i potargane, ramiona i dłonie drżały z zimna. Po policzkach spływały łzy. 

    Była zupełnie sama.

    Trwała w tej samej pozycji - klęcząc i podpierając się rękami przez dłuższy czas, dopóki mięśnie nie zaczęły ją palić z bólu. Przesunęła się powoli na kupkę siana w kącie. 

      Pierwszą osobą o której pomyślała była Vitie. Smoczyca była daleko, ale Gedwey Ignasia swędziała, jakby pogryzło ją tysiące mrówek. Skuliła się jeszcze bardziej w kącie. Było jej tak zimno...

- Vince... - szepnęła sama do siebie - Vitie...

***

     - Moja droga... ja na prawdę nie chcę robić ci krzywdy. Powiedz mi tylko to, czego żądam a dam ci spokój. Opowiedz mi o ukrytych tunelach do Szkoły. Opowiedz o sekretnej komnacie z książkami... O Białych Smoczych Strażnikach - ich słabości... Na prawdę nie żądam wiele - nakłaniała ją Kitrina. Nierenna przykuta do kamiennej tablicy splunęła jej w twarz. 

- Nigdy w życiu nie zdradziłabym rodziny - szepnęła wykończona Nierenna.

      Kitrina zamyśliła się chwilę...

- No cóż... skoro wolisz znów powisieć trochę nad Jeziorem Ognia, albo posiedzieć zamknięta w Lodowej Jaskini, no to już twoja sprawa. - powiedziała i odwróciła się do niej plecami, podchodząc do jednej ze ścian, na której wcześniej zawieszono miecz Nierenny. Kitrina wzięła go w rękę i wyciągnęła z pochwy.

- Piękna broń... Pewnie zrobiona u Ruhnon... i pewnie ze zbiorów Czarnego Króla.

Nierenna nie odpowiedziała. Do tej pory nie zastanawiała się nad tym, skąd pochodzi jej miecz. Ważne było, że był i pasował jej w ręce. Teraz jednak już chyba do niczego jej się nie przyda. Jeszcze kilka dni i wyciągną z niej to c chcą. Nierenna czuła, że Kitrina to wie i martwiła się jeszcze bardziej. Dlatego od kilku godzin układała w głowie zaklęcie, które rzuci na siebie, jeżeli tylko będzie trzeba. Biegle władała Pradawną Mową - uczyła się jej przecież od najmłodszych lat i nie potrzebowała żadnych ksiąg ani słowników do pomocy.

- To co... powiesz czy nie?

- Nigdy.

       Kitrina podeszła do Nierenny i przyłożyła nagą stal do je gardła.

- A teraz?

Nierenna zawahała się chwile ale znów powtórzyła zimnym tonem.

- Nigdy.

       Potem spojrzała w czarne oczy Kitriny. Starała się nawiązać kontakt ze Strażniczką. Miała nadzieję, że uda jej się nakłonić ją...

- Żałosna,... marna,... NIC NIE ZNACZĄCA,... JEŹDŹCZYNI! - Kitrina spoliczkowała Nierennę - Powiesz mi, albo... - zaczęła. Jej wyraz twarzy nagle się zmienił. Jakby coś ją olśniło. Odwróciła się podchodząc do ściany gdzie zawiesiła z powrotem miecz Nierenny i wyszła z sali zostawiając ją całkowicie samą.