Miłości nad morzem...

        Minęło już kilka tygodni od kiedy tajemnicza rodzina pojawiła się w Polsce. Osoby, które się z nią zetknęły, wyczuwały, że jest coś z nimi nie w porządku. Po polsku umiała mówić tylko dziewczyna z nie-polskim imieniem, natomiast reszta: dwóch mężczyzn i dwie kobiety, choć mieli polskie imiona, nic nie potrafili wydusić oprócz "dziękuję". A i to mówili z dziwnym akcentem, jakby nie z tego świata.
       Miasta zwiedzali po kolei. Byli już w Warszawie i Toruniu, w Kołobrzegu spędzili całe dwa tygodnie. Letnie upały ani trochę i nie doskwierały - wręcz przeciwnie! Opalali się na plaży, kąpali się w chłodnym morzu, puszczali latawce, a wieczorami oglądali zachody słońca.
        Właśnie w czasie takiego jednego zachodu słońca, kiedy młodzież poszła sobie na spacer brzegiem morza, Eragon stał z Aryą na specjalnym tarasie widokowym. Słońce dotknęło krawędzi świata. Objął ją z pasie.
- Tu jest tak pięknie - szepnęła do niego w myślach - Gdybym mogła, nigdy nie wracałabym do Alagaessi, tylko trwała tu wiecznie razem z tobą. Wkrótce zmienilibyśmy się w proch, rozsypali i zmieszali z piaskiem, a słone morze w końcu porwałoby nas...
- Aryo? O czym ty mówisz? - zapytał Eragon z lekkim wstrząsem - Coś ci się na sentymenty zebrało?
- Trochę - odparła mu po chwili żona - Chodzi mi o to, że zastanawiam się, ile jeszcze pożyjemy?
- Wieki - odpowiedział jej krótko - Ale wiedz, że do końca będziesz moją najukochańszą żoną... - odparł Eragon. Rozmawiali w pradawnej mowie, a na dodatek w myślach. Nie mógł kłamać.
- Wiem...
          Stali sami. wszystkie inne pary i ludzie już się rozeszli. Eragon lekko pochylił się, kiedy Arya zaplątała mu ręce na szyi. Spojrzała mu w oczy. Dostrzegł w nich błysk i doskonale rozumiał. Elfka miała przeczucie, że dzieciom coś się stanie. Była spięta. Bała się.
- Kochanie... - wyszeptał, jednak Arya przyłożyła mu dwa palce do warg.
- Cii... nic nie mów - powiedziała i delikatnie go pocałowała.
          Trochę dalej ukryci Saphira i Firnen wylegiwali się na piasku.
- Wciąż zachowują się jak młoda para - zaczęła smoczyca.
- Może dla tego tak długo ze sobą wytrzymują. Nie dostrzegają jakby tych obrączek na palcu, nie czują monotonii... - myślał Firnen.
- Jak my? - zapytała go zalotnie.
- Hmm... jak my - odparł jej zielony smok i przesłał jej myślą wszystkie uczucia jakie do niej żywił. 


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

         Tak sobie pomyślałam, żeby ten rozdzialik zadedykować komuś, komu ostatnio brakuje miłości. Nie znam takiej osoby, więc jeżeli będzie ona to czytać, to niech uważa, że to dla niej ^^

Atra Esterni ono Thelduin

Smocza Strażniczka xD