Płonąca Ellesmera

     - Vince! Nie możesz mnie wiecznie trzymać pod strażą! - pisnęła Nierenna.
- Ale zrozum kochanie, grozi ci wielkie niebezpieczeństwo! Jesteś królową!
- Nic mnie to nie obchodzi! Zawsze groziło mi jakieś niebezpieczeństwo. ZAWSZE! - krzyknęła - Byłam gotowa przebijać, siekać i zabijać moich wrogów! Jestem świetnie wyszkolona w szermierce i zapasach! A bycie władca to tylko ranga polityczna, nic nieznacząca w dzisiejszych czasach! - wyliczała. Vincentin prychnął. Nierenna jakby to zlekceważyła - Jestem córką pary jednych z największych Smoczych Jeźdźców w historii Alagaessi, a moja smoczyca jest córką ich smoków!
- Nierenno! - wrzasnął Vincentin zrywając się ze swojego miejsca. Dziewczyna umilkła. Łzy napłynęły i do oczu.
- Nie jesteś moim ojcem... - szepnęła.
- Nierenno, ja... - zaczął Vincentin, ale Nierenna wybiegła z płaczem z pokoju.
- Ja... poczekaj! - krzyknął i pobiegł za nią.
 
***

     Nierenna przedzierała się przez las. Jej lekka tunika już dawno podarła się o ostre ciernie krzaków, miała na policzku rozcięcie, ale nie zważała na to, ani na palący ból pleców. Chciała o wszystkim zapomnieć, chciała uciec... Gdzieś w okolicy krążyła Vitie. Nierenna wyczuwała jej umysł jednak nie nawiązywała z nią kontaktu. Chciała być sama...
     Nie wiedziała jakim trafem dotarła do grobu Islanzadi - swojej babki. Delikatnie musnęła palcami kory jabłoni, pod która spoczywały szczątki zmarłej królowej.
- Kiedyś władcy byli inni - pomyślała wspinając się po rozłożystych gałęziach na górę. Nagle zauważyła coś. Coś wrosło w roślinę. Coś utkwiło w korze drzewa.
Nierenna zsunęła się o jedną gałąź niżej, tak by przyjrzeć się bliżej nieznanemu przedmiotowi. Wyjęła zza pasa mały sztylet i powoli wydobyła z wnętrza przedmiot. Był to piękny wisior z dużym szmaragdem i literą "A" po jednej i po drugiej stronie. Nierenna otworzyła go. Do środka włożono kawałek płaskiego łupka, na którym namalowano szczęśliwą rodzinę. Po drugiej stronie wygrawerowano napis, który Nierenna z trudem przeczytała. Było już prawie ciemno.
- "Ukochanej córeczce - Evandar i Islanzadi. Niech gwiazdy cię strzegą, Aryo!"
     Nierennę zamurowało. Znalazła naszyjnik, który dawno temu musiała nosić jej matka. Ale dlaczego zostawiła go tutaj?
     - No, no! - ktoś krzyknął z dołu - Widzę, że siostrzyczka Islingra lubi wieczorne spacerki... Brać ją!
Nierenna wystraszyła się i upuściła sztylet. Na górę włazili już żołnierze. Zarzuciła na szyję amulet. Chwilę potem jeden z nich chwycił ją za rękę i pociągnął w dół. O mały włos nie spadła. Szarpnęła się i uderzyła go pięścią w nos. Spadł z drzewa, jednak jego towarzysz, który był tuz za nim, chwycił Nierennę w pasie i ściągnął z jabłoni. Zeskoczył na ziemię. Nierenna poczuła nieprzyjemny wstrząs przy upadku.
- Co do... - wrzasnęła otrząsając się z pyłu. Spojrzała na osobę stojąca przed nią. Postać zdjęła kaptur z twarzy. Nierenna zbladła.
- Kitrina!
Czarna Strażniczka ukłoniła się głęboko. Ukłon ten jednak nie wyrażał szacunku, tylko pogardę...
- We własnej osobie - powiedziała. Szalony uśmieszek nie schodził z jej ust - Ach - szepnęła obchodząc Nierennę dookoła - Cóż za znalezisko! Brakuje tylko Brylantowej Łzy... - pisnęła swoim wysokim głosem dotykając jej włosów. Nierenna instynktownie odskoczyła.
- Nie noszę jej na co dzień - odparła chłodno.
- Ojojojojoj... to niedobrze... Cóż... no ale mój współpracownik bardzo się ucieszy, ze złapałam córkę Eragona...
- Współpracownik? - zdziwiła się Nierenna. Kitrina jej nie odpowiedziała. Wykonała jedynie drobny gest ręką. Nierennę ktoś uderzył w tył głowy. Upadła na ziemię ogłuszona. Ostatnie słowa, które usłyszała z ust Kitriny wydały jej się podejrzane.
- Weźcie ją i przywiążcie w siodle. Ja i reszta chciałaby mieć ją żywą...
Zdążyła nawiązać kontakt z Vitie i szybko przesłała jej swoje myśli. Potem zemdlała.

***

     Krzyki w mroku. Gorąco i oślepiający blask. Vincentin zbiegał po schodach dusząc się dymem i nawołując Nierennę. Czuł, że coś się jej stało, ale nie w pałacu. Nie było jej tu...
     Ktoś zaatakował Ellesmerę. Z nieba sypały się ogniste pociski. Domy i drzewa stanęły w płomieniach.
- Czy ktoś widział królową?! NIERENNA!!! - krzyczał zdzierając gardło do krwi. Jednakże panował taki popłoch, że nikt nie zwracał na niego uwagi. Z płonącego dworu wynoszono naprędce najważniejsze przedmioty: księgi i dzieła sztuki.
     Vincentin wybiegł na dwór. Nad tłumem uciekających elfów latała Vitie, polewając domy wodą.
- Vitie! - Vince skontaktował się z nią umysłem - Gdzie jest Nierenna?!
- Nie ma jej ze mną! Myślałam, że jest z tobą!
- CO?! - przeraził się chłopak. Panika zaczęła pustoszyć mu umysł.
- Czekaj! Już do ciebie lecę! - krzyknęła smoczyca i chwile potem porwała Vincentina w górę.
      Ellesmera płonęła.
      Nagle ktoś wtargnął do umysłu Vince'a.
- Witam naiwny Vincentinie...
Chłopak nie potrzebował nawet chwili by zrozumieć, kto do niego mówi i kto jest odpowiedzialny za pożogę.
- Kitrina! Ty zdrajczyni!
- Spokojnie mój lordzie...
- GDZIE JEST NIERENNA! - krzyknął do niej umysłem, jednakże jej bariery były zbyt mocne, by się przez nie przebić. Wiadomość jednak do Strażniczki dotarła.
- Nic jej nie jest... póki co - szepnęła do niego i skierowała jego wzrok na północ. Wysoko w chmurach majaczyła sylwetka smoka. Trzymał kogoś w łapach...
- E-Etra? - zająknął się - Przecież ty...
- Myślisz, że byłabym do tego zdolna? - zapytała go z pogardą smoczyca - Opuścić moją ukochaną jezdźczynię?
Vincentin nie odpowiedział.
- Przekaż to Eragonowi, Aryi i komu tam jeszcze uznasz za ważne żeby przekazać... Czarny Król powrócił z nową armią - i po chwili dodała - I pożyczył sobie elfią królową na zakładnika...
      Tak samo nagle jak wtargnęła do umysłu lorda, tak samo szybko się wycofała. Smok wzleciał wyżej i zniknął w chmurach.
- NIERENNA! - krzyknął Vincentin na głos, tak samo jak i umysłem. Po chwili zwrócił się do Vitie - Za nimi!

***

      - Szukaliśmy, ale znaleźliśmy tylko to - powiedział jeden z żołnierzy do Vincentina pokazując mu medalion z wygrawerowana literą "A" i kolczyk z pereł.
Vincentin ujął błyskotki  dłonie. Medalion widział po raz pierwszy. Natomiast kolczyk... Nierenna miała taki na sobie wieczorem, kiedy się pokłócili.
      Chłopak przyjrzał się medalionowi. Był złoty w kształcie serca. W środku błyszczał szmaragd z wyryta literą "A". Otworzył go i przeczytał napis w środku. Zamurowało go. Przecież to medalion Aryi! Jej pamiątka po rodzicach...
Spojrzał na wojskowego i odrzekł.
- Dziękuję.
Elf ukłonił się przed nim nisko i wyszedł z namiotu. Chwilę potem Vincentin zrobił to samo. Przed namiotem stała Vitie. Vince podszedł bliżej do smoczycy i objął ją za szyję.
- Żałuję, ze nie zdążyłam jej pomóc... - powiedziała smoczyca. Wielka łza spłynęła jej po policzku, mocząc rękaw koszuli Vincentina.
- A ja żałuję tego, że nie zdążyłem jej przeprosić... - odparł z płaczem.
- Jeszcze ją przeprosisz - pocieszyła go smoczyca - Póki co... musimy przygotować się do przeniesienia tego wszystkiego...
- A gdzie to przenoszą?
- Do Osilonu.
         Chwilę potem Vincentin oderwał się od smoczycy i rozejrzał wokoło. Drzewa, kwiaty, domy... nawet trawa... Wszystko było spalone i zwęglone. Budynki jeszcze dymiły. Gdzieniegdzie tlił się niedogaszony ogień. Elfy ogarnął szał. Płakały, krzyczały i lamentowały.
        Jedynym drzewem, które ocalało była Menoa...

***

Narysowałam ten medalion. Niedługo zamieszczę rysunek, ale póki co muszę coś zrobić z drukarką. Chyba się psuje...

Pozdrawiam!

Smocza Strażniczka :)