Smoczy Wodospad

Następnego dnia, około południa Arya z Ulettą i smokami wyleciały z Hedarth. Arya ciągle myślała jeszcze o tej rozmowie z Eragonem. Śmiać jej się chciało na samą myśl o wyrazie twarzy Eragona, gdy zobaczył jej odbicie w... nie ważne w czym. Ale przez te dziesięć lat bardzo spoważniał i trochę postarzał (to oczywiste ale elfka nadal nie mogła się nadziwić). Pamiętała go jako młodego pełnego energii. Gdy opuszczał Alagaesię ledwie wszedł w wiek męski (no ileż to jest 25 lat na elfa?). Klika dni po jego wyjeździe Arya już źle się czuła, już wtedy pytała samą siebie, czemu nie popłynęła razem z nim? Nie wiedziała, może dla tego, że jeszcze wtedy nie zdawała sobie sprawy co do niego czuje, może dla tego że jeszcze nie mogła opuścić Alagaesii...

Z zamyślenia wyrwała ją Uletta.

- Czy Eragon Ebrithil wspominał coś o wodospadach?

- Mówił tylko o siedmiu wzgórzach wśród których osiedlił się wraz ze smokami

- A więc spójrz! - Uletta wskazała ręką.

Przed nimi roztaczał się piękny krajobraz. Rzeka rozlewała się imponująco w bardzo szeroką deltę po czym spadała w dół ogromnego kanionu i dalej płynęła wzdłuż niego. Z drugiej strony kanionu także płynęła rzeka i również wpadała w dolinę na dnie wąwozu.

Smoki przeleciały na wschodni brzeg wodospadów po czym wylądowały by trochę odpocząć

- Dwie ściany wody, nie do przejścia, nie do przepłynięcia... to o tym mówił Eragon! - krzyknęła Arya

- Jak tu pięknie! - wysłała do wszystkich myśl Hiakina.

- Nazwałem to miejsce Smoczy Wodospad! - Nagle usłyszeli krzyk. Arya obróciła się w jego stronę.

Niedaleko nich wylądował ogromny błękitny smok a z jego grzbietu zsiadł mężczyzna w białej tunice i narzuconym na nią czarnym kubraku.

- Eragon... - wyszeptała Arya. Serce zabiło jej szybciej. Miała ochotę pobiec do niego, ale musiała się powstrzymać. Ledwie udało jej się to uczynić.

- Witajcie! - podszedł do nich bliżej.

- Saphiro! Jak ty wyrosłaś! - nie mogła nadziwić się Arya

- Dziękuję! - odparła smoczyca, po czym zabrała się do lizania łusek na prawej przedniej łapie.

- Ale widzę, że nie straciła swoich nawyków - uśmiechnęła się Arya

- Od naszego wyjazdu... nie. - kategorycznie potwierdził Eragon.

Uśmiechnęli się do siebie przez chwilę wspominając stare czasy Galbatorixa.

- Och... właśnie, Eragonie przedstawiam ci Ulettę, jedną z najmłodszych Jeźdźczyń Smoczych.

Dziewczyna wystąpiła na przód, lekko skłoniła głowę

- Atra esterni ono thelduin Eragon Ebrithil. -

- Atra du evanriya ono varda Uletta Finiarelle. Witaj jako nowa Jeźdźczyni. -

- A to jest jej smoczyca Hiakina. - rzekła Arya

- Miło cię poznać Hiakino... ekhem... Saphiro nie przywitasz się z nową smoczycą... i oczywiście Firnenem? - spytał Eragon

Smoczyca parsknęła i podeszła bliżej ciągle smakując powietrze językiem, dotknęła koniuszkiem nosa swą małą towarzyszkę.

- Czy w naszej rozmowie mówiąc o pułapkach dla pieszych i płynących mówiłeś o tym? - spytała Arya wskazując wodospad

- Między innymi... - odparł Eragon.

- Tu jest tak pięknie... - zawiesiła głos Uletta.

- No dobrze to może już lećmy? - Zaproponowała Arya. - Jestem potwornie zmęczona.

- Dobrze no to wsiadajcie! - krzyknął Eragon biegnąc do Saphiry.